Na jakie rodzaje dzielimy faktoring oraz dla jakich osób jest to najlepsze wyjście?

Cieszy się on w naszym kraju coraz większą popularnością. Jest to idealne rozwiązanie dla podmiotów, które mają kontrahentów zwlekających z płatnościami za faktury lub są całkiem niewypłacalni.

Faktoring polega na wykupieniu przez faktora zobowiązań od faktoranta, z tytułu oferowanych wyrobów albo usług. Polega on na skupowaniu tylko tych zobowiązań, których nie minął jeszcze termin zapłaty. Dzięki takiemu rozwiązaniu, przedsiębiorca szybko może uzyskać należność za sprzedane produkty lub usługi. Dzięki temu zachowana jest w przedsiębiorstwie płynność finansowa. Redukuje także ryzyko powiązane z nieterminowym opłacaniem należności ze strony kontrahenta. W faktoringowych transakcjach moglibyśmy wyróżnić trzech uczestników tego typu transakcji. Jest to faktor, którym zwykle jest bank lub jednostka zajmująca się wykupem zobowiązań biznesmena. Zajmuje się także pełną obsługą danej wierzytelności. Stroną transakcji faktoringowej jest także faktorant. Jest to przedsiębiorca, który swe wierzytelności przekazuje firmie faktoringowej. Otrzymuje w ten sposób szybką zapłatę za wykonaną usługę albo sprzedany towar. Trzecią stroną transakcji faktoringowej jest dłużnik faktoringowy, który jest kontrahentem faktoranta. Jest on zobowiązany do zapłaty ustalonej sumy za otrzymaną fakturę za kupiony produkt lub usługę.

Faktoring można rozdzielić na właściwy i niewłaściwy.

Jeżeli zaintrygował Cię opisywany tekst, szybko zobacz ponadto ten odnośnik! To świetna oferta (https://www.jamorski.pl/upadlosci-restrukturyzacja/) i tutaj odnajdziesz szczegółowe informacje.

Faktoring właściwy polega na wykupieniu należności handlowych faktoranta wraz z ryzykiem powiązanym z jego niewypłacalnością. Tutaj to faktor pobiera należności od wierzyciela. Faktoring niewłaściwy jest to kupienie wierzytelności kupieckich jednak bez niebezpieczeństwa związanego z niewypłacalnością dłużnika.

Kiedy dłużnik nie spłaci należności, obowiązek taki przechodzi na faktoranta. Będzie on musiał pokryć należność względem faktora, nie będzie natomiast robił tego wierzyciel. Przedsiębiorca będzie mógł potem na własną rękę dochodzić swoich praw względem wierzyciela.